Co możemy zrobić dla katolików na Ukrainie?

Takie lub podobne pytanie w tym roku zadał sobie niemal każdy. Co ja – pojedynczy, szary człowiek – mogę uczynić dla udzielenia pomocy tym, których dotknął militarny najazd i wszystko, co wypływa z niebezpieczeństw wojny? Wojny, która jednak nie zakończy się szybko, ale która przez to powiększa nasze pole oddziaływania. W tym krótkim wpisie prezentujemy kilka pomysłów na pomoc dla Ukraińców.

Jakie organizacje już świadczą pomoc dla Ukrainy?

Jako chrześcijanie zobowiązani jesteśmy nieść pomoc wszystkim. Ale też widząc też obecne już zaangażowanie wielu państw, organizacji i innych podmiotów prywatnych, możemy jako katolicy zwrócić naszą uwagę w stronę bliźnich w wierze. Tym bardziej, że to właśnie regiony z największym odsetkiem katolików zmagają się obecnie z ciężarem opieki nad przemieszczającymi się w tym kierunku masami uchodźców. I to tam pomoc dla Ukrainy jest szczególnie potrzebna…

Samobójstwo – skąd się biorą ludzkie dramaty? Zagrożenia duchowe, których warto unikać

Społeczeństwa XXI wieku stanęły nad przepaścią upadku moralnego. Jednym z jego przejawów jest przyzwolenie na zadawanie śmierci sobie i innym. Aborcja, eutanazja czy akty samobójcze to działania, które próbuje się usprawiedliwiać wbrew prawu do życia. Zaprzeczenie pochodzenia życia od samego Boga prowadzi na manowce uznania prawa człowieka do odbierania życia sobie i innym oraz popadnięcia w niewolę grzechu.

Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi pomaga białoruskiemu „Caritas” i seniorom z Grodna

Konflikt graniczny Polski z Białorusią nie może przysłaniać aspektów społecznych i humanitarnych, jakie kształtują związki między obu narodami. W utrwalaniu istniejących i budowaniu nowych relacji istotną rolę odgrywają instytucje Kościoła. Mowa szczególnie o „Caritas” działającym na Białorusi. Jego działacze chcą dokończyć wznoszenie Domu Pomocy Społecznej dla seniorów w Spoćkiniach. W takim ośrodku będzie mogło znaleźć spokojne miejsce na „złotą jesień życia” co najmniej 50 osób starszych wymagających opieki. W akcję włączyli się katolicy ze środowiska wokół Stowarzyszenia Ks. Piotra Skargi.

Święty patriota – Rafał Kalinowski

Św. o. Rafał Kalinowski to postać nietuzinkowa. Odnowił zakon Karmelitów Bosych na terenie Polski. Był wykształcony i już za życia zyskał sobie opinię świętego, dlatego trudno się dziwić, że Senat Rzeczypospolitej uznał go za wzór dla Polaków. Wspaniały kapłan, doskonały inżynier, sybirak, powstaniec styczniowy, żołnierz, a wreszcie święty.

Józef (Rafał) Kalinowski urodził się na ziemiach litewskich i wychowywał się wśród polskiej szlachty. Interesował się przedmiotami ścisłymi i bardzo dobrze się uczył. Udało mu się dostać na studia w Rosji. Wyjazd do Petersburga pozwolił mu ukończyć Akademię Inżynierii Wojskowej ze stopniem “nadzwyczaj celującym”. Dzięki temu osiągnięciu uzyskał również tytuł porucznika wojsk carskich, co dało mu bardzo dobrą pozycje. Zarabiał na utrzymanie jako inżynier i nauczyciel. Zaciągnął się do wojska, by móc realizować projekty inżynieryjne.

Jako wojskowy stanowczo potępiał powstanie styczniowe, lecz gdy wybuchło objął dowodzenie, aby mieć większą kontrolę nad sytuacją na Litwie. Chciał w ten sposób bronić ludność przed większymi represjami. Gdy powstanie zostało przegrane w wyniku donosu został skazany na śmierć. Wziął na siebie całą winę, nie chcąc wydawać swoich przyjaciół. Kalinowski już wtedy miał opinię świętego, władze rosyjskie nie chciały zbuntowanym Polakom dawać kolejnego męczennika, więc zesłały go na ciężką pracę w Usoli na Syberii. Pracował w kopalni soli. Podczas pobytu tam przeżył osobiste nawrócenie, które spowodowało myśli o przyjęciu sakramentu kapłaństwa. Ludzie sami szukali u niego porad duchowych, gdy zabrakło w okolicy księdza. W tym czasie zaczął na poważnie rozeznawać powołanie do kapłaństwa. Gdy władze dokonały amnestii osiedlił się w Irkucku, gdzie pracował jako korepetytor ucząc dzieci z bogatych rodzin. Wychowywał między innymi bł. Augusta Czartoryskiego, którego mocno prowadził ku kapłaństwu, rozeznając, że chłopiec może mieć takie powołanie.

Po długich namowach zaprzyjaźnionych z nim kobiet św. Rafał Kalinowski trafił do zakonu Karmelitów Bosych. Początkowo uczył się we Wiedniu, a potem został przeniesiony do klasztoru w malowniczej Czernej koło Krakowa. Szybko został ustanowiony tamtejszym przeorem. Jego talent konstruktorski przydawał mu się podczas sprawowania kolejnych istotnych funkcji we wspólnocie zakonnej. Ludzi garnęli do niego przede wszystkim, ponieważ uchodził za dobrego spowiednika. Po swoim nawróceniu wiódł bardzo ascetyczne życie. Przyjaźnił się latami ze św. Bratem Albertem Chmielowskim. Ich korespondencja częściowo się zachowała.

Działalność jaką podejmował św. o. Rafała Kalinowskiego i ta, którą prowadzi krakowskie Stowarzyszenie Piotra Skargi mają widoczny wspólny punkt – starania mające na celu budzić sumienia Polaków. Kalinowski lata swej młodości poświęcał budując prawdziwie katolickiego ducha. Prowadził on często szkółki niedzielne gdzie wykładał podstawowe prawdy wiary, nawet w okresie, gdy jak przyznaje, nie wierzył. Dbał o żywe działanie ducha chrześcijańskiego w polskim narodzie. Był osobą otwartą na wszystkich, posiadającą bogate doświadczenie życiowe oraz duszpasterskie. Od zawsze niesamowicie poświęcał się Polsce oraz Panu Jezusowi, którego mękę św. Rafał rozważał przez lata każdego dnia.

Rafała Kalinowskiego na ołtarz wyniósł polski papież Jan Paweł II w 1991 roku. Ciało świętego ostatecznie trafiło do klasztornej kaplicy w Czernej koło Krakowa. Św. Rafał Kalinowski to patron m.in. Sybiraków, żołnierzy i inżynierów oraz osób przeżywających sprawy trudne i beznadziejne.

Przeczytaj również na naszej stronie: Wspólnoty – ważny element życia Kościoła

Utopia ekologizmu. Do czego nas doprowadzi?

Jako katolicy powinniśmy mieć zawsze na uwadze, że odrodzony na fali lewackiej rewolty lat sześćdziesiątych XX wieku ekologizm nie chce pamiętać o swych hitlerowskich korzeniach, chociaż ma z poglądami nazistowskich ekologistów sporo punktów wspólnych. Dotyczy to szczególnie radykalnego, tzw. „głębokiego” ekologizmu, który cechuje się negacją chrześcijaństwa i godności człowieka.

Duszpasterstwa i grupy tradycji katolickiej

Jedną z form służących przełamywaniu spadku aktywności katolików i zarazem pobudzaniu życia religijnego parafii są grupy i duszpasterstwa tradycji katolickiej. Zgłębiają one najdłużej rozpowszechniony i zarazem bardzo wymagający ryt Mszy Świętej, jakim jest nadzwyczajna forma, czyli tzw. Msza Św. trydencka.

W drugiej dekadzie XXI wieku w niemal wszystkich większych krajach Europy zauważalny był wzrost odsetka wiernych Kościoła Katolickiego, deklarujących szczególne przywiązanie do tradycyjnej Liturgii. Wynika to z dwóch czynników: ogólnego spadku liczby wiernych, głównie przez zgody starszych wiernych i brak równoważącego liczbowo zasilenia po stronie nowo ochrzczonych, a także ze wzrostem przypadków apostazji, czyli wystąpienia z Kościoła.

Dlaczego coraz popularniejsze są grupy tradycji katolickiej i tradycji łacińskiej

Niektórzy twierdzą, że najbardziej wymagającym do poznania tradycyjnej Eucharystii jest sam język łaciński. Ale treści obecnych w ramach nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego można się nauczyć. Wielu wiernych korzysta także z broszur zawierających tłumaczenia z łaciny na język polski.

Sam fakt ponownej popularyzacji łaciny w kręgach katolickich, czy też utrzymania jej w zestawie przedmiotów dla fakultetów humanistycznych najlepszych szkół średnich, nie tłumaczy wzrostu popularności tradycyjnej Mszy Świętej. Wynika on głównie z odpływu wiernych z Kościoła i jednocześnie wzrostu atrakcyjności tradycyjnych form pobożności wśród wiernych najbardziej zaangażowanych w rozwój wspólnot.

Na dobre zdaje się też mijać moda na post-oazowe formy uczestnictwa. Coraz słabiej wygląda aktywność grup młodzieżowych typu charyzmatycznego, co może mieć źródła w ograniczeniu życia parafialnego w związku z obostrzeniami pandemicznymi i lękiem wielu młodych ludzi przed wyjściem poza formułę internetowego kontaktu. Większą odporność wobec tych zagrożeń i przekazów medialnych wykazują osoby o poglądach konserwatywnych i tradycjonalistycznych.

Ośrodki tradycji katolickiej w Polsce

Wśród najbardziej prężnych ośrodków kultywowania tradycyjnej pobożności i Mszy Św. trydenckiej warto wymieć miasta takie jak Białystok, Warszawa, Wrocław i Kraków. Szczególnie pierwsze z wymienionych duszpasterstw jest liczne i aktywne – Duszpasterstwo Tradycji Katolickiej w Białymstoku.

W Warszawie wierni mogą regularnie uczęszczać na Eucharystię tradycyjną przynajmniej w dwóch świątyniach. Podobnie w Krakowie, gdzie nadzwyczajna forma rytu rzymskiego Mszy Świętej jest odprawiona m.in. w Katedrze Wawelskiej. W zakresie informowania i propagowania tych form pobożności bardzo aktywne są także organizacje katolików świeckich spod znaku Piotra Skargi. Dzięki przeprowadzeniu przez Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi szeregu kampanii o charakterze pobożnościowym, takie Msze Święte są odprawiane w Bazylice Bożego Ciała w Krakowie.

Maciej Pawlicki w mediach SKCh im. Ks. Piotra Skargi: o kłamstwie drugiej fali pandemii koronawirusa

To nie był kolejny zwykły wywiad. Interlokutor red. Pawła Chmielewskiego odsłonił niewygodne fakty o pandemii koronawirusa. Jego słowa potwierdzają politycy związani z Prawem i Sprawiedliwością – partią, której rząd jako jeden z pierwszych w Europie wiosną 2020 roku wprowadził drakońskie ograniczenia życia społecznego i religijnego oraz zamroził niemal całą gospodarkę.

Mała pielgrzymka piesza – o tym trzeba pamięć

Rozwój lokalnych kultów oraz budowa nowych sanktuariów stwarzają okazje do uczestnictwa w nowych formach pielgrzymowania. Oczywiście, najpopularniejszą destynacją pozostaje Jasna Góra, ale wielu wiernych wiosną bądź jesienią wybiera się pieszo także do mniej popularnych bazylik. Udając się na taką jednodniową wyprawę, warto pamiętać o kilku rzeczach.

Wspólnoty – ważny element życia Kościoła

Człowiek jest istotą społeczną, znaczy to, że najlepiej czuje się w towarzystwie innych osób, od których może się uczyć, może liczyć na pomoc jak i jej udzielać. Dzięki temu komfort psychiczny człowieka jest większy, a także czuje on, że jego życie jest potrzebne i ma sens. Zazwyczaj chodzi o najbliższych przyjaciół i krewnych, jednak nie w każdym przypadku. Wspólnota jest bez wątpienia potrzebna, a dla osoby wierzącej najważniejszą wspólnotą jest nie tylko rodzina, ale także sam Kościół.