Samobójstwo – skąd się biorą ludzkie dramaty? Zagrożenia duchowe, których warto unikać

Społeczeństwa XXI wieku stanęły nad przepaścią upadku moralnego. Jednym z jego przejawów jest przyzwolenie na zadawanie śmierci sobie i innym. Aborcja, eutanazja czy akty samobójcze to działania, które próbuje się usprawiedliwiać wbrew prawu do życia. Zaprzeczenie pochodzenia życia od samego Boga prowadzi na manowce uznania prawa człowieka do odbierania życia sobie i innym oraz popadnięcia w niewolę grzechu.

Samobójstwo a nauczanie Kościoła

– Nie ma sensu powtarzać, że żyjemy w naprawdę trudnych i bezbożnych czasach, bo wszyscy o tym wiemy. Jednym ze znaków współczesnego odejścia człowieka od Boga jest niewątpliwie wzrastająca ciągle liczba samobójstw. Jest to jeszcze jeden, obok aborcji i eutanazji, przejaw pogardy dla życia. Ktoś może powiedzieć, że to bardzo trudne słowa w czasach, kiedy przyznaje się powszechnie człowiekowi prawo do decydowania o życiu i jego zakończeniu. Tymczasem według powszechnej i tradycyjnej nauki Kościoła jest to grzech śmiertelny, który sprowadza zamiast wiecznego spokoju karę wiecznego potępienia. Człowiek skazuje się na potępienie wieczne, jeżeli popełnia grzech samobójstwa z pełną świadomością i wolną wolą. Nikt nie dawał życia sam sobie i nikt nie ma prawa go sobie sam odbierać – pisał na łamach wydawanego przez Stowarzyszenie Ks. Piotra Skargi z Krakowa „Przymierza z Maryją” ksiądz Adam Martyna.

W jego niezwykle wartościowym tekście jasno zostało wyjaśnione chrześcijańskie rozumienie ochrony życia i wynikające z niego traktowanie samobójstwa jako grzechu. Jak trafnie podkreśla ksiądz Martyna, to co dzieje się między człowiekiem a Bogiem w ostatnich chwilach życia jest dla nas nieznane i dlatego z naszej ziemskiej perspektywy nie możemy stwierdzać, że samobójca trafia do piekła. W cytowanym powyżej artykule w „Przymierzu z Maryją” duchowny pisze:

Tutaj chciałbym znowu uspokoić tych, którzy martwią się o los krewnych i przyjaciół, którzy zakończyli swoje życie, popełniając samobójstwo. Nikt nie może powiedzieć o konkretnej zmarłej osobie, że jest w piekle. Nikt nie ma takiej wiedzy. Może być tak, że człowiekowi w ostatnich sekundach życia, kiedy już gaśnie świadomość, Bóg miłosierny daje łaskę żalu i te ostatnie sekundy zdecydują, że człowiek uniknie potępienia, wzbudzi żal za grzechy i po czyśćcowej pokucie osiągnie zbawienie. Tak więc to, co się dzieje w ostatnim momencie życia, jest tajemnicą między człowiekiem a Bogiem. Nie poznamy jej, aż do czasu naszego przejścia do wieczności.

Jako katolicy możemy za to wiedzieć na pewno, jaką powinniśmy odgrywać rolę w walce o zachowanie każdego życia – niezależnie czy jest to życie dziecka w łonie matki, osoby w podeszłym wieku czy też chorego. Aborcja i eutanazja to dwie strony tego samego medalu, wykutego przez diabelskie ideologie.

Statystyki samobójstw w Polsce. Próby samobójcze – przyczyny

Dzisiaj, w świecie pełnym złych podpowiedzi i fałszywych recept, zderzamy się z narastającym problemem samobójstw wśród ludzi młodych. Ich źródła wskazane zostały w opublikowanym w styczniu tego roku na portalu SKCh im. Ks. Piotra Skargi artykule pt. „Fala samobójstw wśród młodzieży. Policyjne statystyki szokują”. Czytamy tam m.in.:

1 339. Dokładnie tyle prób samobójczych odnotowano w Polsce w 2021 wśród niepełnoletnich. Oznacza to wzrost o ponad jedną trzecią w porównaniu do poprzedniego roku. Rękę na własne życie podnosiły nawet dzieci w wieku od 7 do 12 lat. Zdaniem dr. Aleksandry Lewandowskiej, ordynator oddziału psychiatrii w łódzkim szpitalu psychiatrycznym, to wynik kryzysu relacji rodzinnych i rówieśniczych. Nie bez znaczenia pozostaje pandemia, pogłębiająca problemy psychiczne młodzieży.

Są to suche statystyki, z którymi nie powinno się dyskutować. Obrazują one skalę niebezpieczeństwa, jakie stanowi samobójstwo dla młodego pokolenia. Wiedząc, jak ważne dla równowagi psychicznej młodego człowieka jest zadbanie o jego sferę duchową, ciepło rodzinne i zbudowanie właściwej hierarchii wartości, powinniśmy wspierać osoby przeżywające kryzysy psychiczne i ukazywać im prawdę o świecie stworzonym przez Pana Boga.

Nie jest łatwo dawać dobry wzór. To wymaga pracy nad samym sobą, poprawienia relacji z innymi oraz takiego oddziaływania, które młodej osobie pozwoli naszą pozytywną zmianę dostrzec. Ale warto ten trud podjąć. Trud, a przy okazji obowiązek każdego chrześcijanina, konieczny do wypełniania w doczesnym świecie. Mówimy bowiem o rzeczywistości pełnej moralnych pułapek i fałszywych rozwiązań, prowadzących wprost do grzechu zaprzeczenia Boskiego pochodzenia daru życia.